Cumartesi, Şubat 14

KızlarAğası Hanı'nda

Aşağı düşen su damlaları, piyangocular, çaycılar, oturanlar, konuşanlar, bekleyenler, gidenler, kalanlar ve ben. Ne aradığını, ne beklediğini bilmeyen ben. 'Kalabalığın içinde birbaşına oturmak', 'etrafına bakınmak', bunlar benim hallerim. Gelip kaçan düşünceler, anılar arasında tutunacak bir Özlem aramak, biraz da yağmuru bahane edip oturmak.
.
.
.
Hiç BirYer e gitmiyorum, sürekli konaklıyorum. Gerçekten arıyor olsaydım giderdim. Kendime kızıyorum. Büyük bir boşluk yaratmak ve sonra da onu kapatmaya çalışmak. Çaresiz bir aşka tutunmak sonra da çare aramak.
Sonunda Aşk a geliyor herşey. Ama tıkanıp kalıyor sonra. Aşk ı bıraksam bir kenara yahut hepten silsem bu düşünceyi geriye ne kalır? Geriye kendimden başka ne kalır? Boş, yavan, kuru bir insan. Özlem i olmayan, amacı ve sevdiği olmayan bir İnsan Posası.
Suyu nereye akar bu insanın?
Özü nerede birikir?