Esrik ruhun önceden gülümserdi,
O büyük kahkaha ne zaman koptu.
Görünmeyen rüzgarlar gibi eğdin zamanı
O hiç tanımadığım “kendin”e doğru.
Şimdi anımsamaya çalışıyoruz yolumuzu ne zaman kaybettiğimizi
Ve unutmaya başlıyoruz geçmişin derinliklerinde.
Küçük bir çocuğun işaret parmağında görüyorum bazen
Bazen,
o büyük öğle güneşini,
alnını aydınlatan o öğle güneşi
şimdi aramızda kıtalar var; sanki! 2/5/7
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder